بالـم شـكـسـته، از پـرم چـيزی نگـويم            از كـوچ پُـر دردسـرم چـيـزی نگـويم

طوفان سختی باغ مان را زيرورو كرد            از لالـه هـای پـرپـرم چـيـزی نـگـويـم

حـق می دهـم نـشـنـاسی ام؛ امـا بـرادر             از آنچـه آمد بر سـرم، چـيزی نگـويم

وقت وداعِ آخرت، عـالم به هم ريخت             از شـيـون اهـل حـرم چـيـزی نگــويم

آتش گرفتن گرچه رسم وسنت ماست             از دامـن شـعـلـه ورم چـيـزی نگـويـم

بگـذار سـر بـستـه بمـاند روضه هـايم            از ماجـرای مـعـجـرم چـيـزی نـگـويم

كم سو تراز چشمان من،چشمان زهراست            از گـريـه هـای مـادرم چـيـزی نگـويم

آن صحنه های سهمگــين يادم نرفـتـه

افـتـادنـت از روی زين يــادم نــرفـته

از نعـل اسب و بوريـا چـيزی نگـويم            از آن غـروب پُـر بـلا چيــزی نگويم

در عصر عاشـورا الـنگــوهام گـم شد            از غــارت خـلـخـالـها چـيـزی نگـويم

گفتم به تو انگـشـتـرت را در بـيـاور!            از ســاربــان بـی حيــاء چيزی نگويم

شهر عـلی نشناخت بانوی خـودش را            از جـامـه هـای نـخ نـمـا چيزی نگويم

اي خيزران خورده، لبم بي حس تر از توست

از خاك برخيز و بگو كه اين سر از توست؟

از خـاطراتـم هـمـسـفـر چـيزی نگويم            حتی به شکـل مخـتصر چيزی نگويم

منزل به منزل، محملم در تيررس بود            از سنگـهـای خـيـره سر چيزی نگويم

حـتـماً خـبـر داری مـرا بـازار بـردند            آن هم مني كه…!؟بيشتر چيزی نگويم

از درد پهـلو لحـظه ای خوابم نمی برد            از گـريه هـايـم تا سحـر چيـزی نگويم

من در مديـنه طشت ديـدم، سر نديدم!            از كاخ شام وطشت زر چيزی نگويم

طفلي سكينه داشت جان ميداد ازترس            دق می كـنم اين بار اگر چيزی نگويم

ديدم كه ملعون تر از آن شامی، يزيد است            از جـمـلـۀ - باشد بـبر- چيزی نگـويم

شـرمـنده ام كه درد و دل كردم بـرادر

بی تـو چـگـونه خـانه بـرگـردم بـرادر